verhalenvanger

Precies 3 jaar na onze eerste wandeldate en het begin van ons pad samen, pik ik hier de draad op. De verhalenvanger reist in de tijd en in haar herinneringen. Ik maak ons verhaal zichtbaar. Rouw is rauw en vraagt veel energie. Maar geeft ook veel warmte op deze grijze en natte winterdag. 
Ik schrijf vandaag een stukje en vlecht de draden van ons te korte leven samen. Je mag de rafels zien, de losse eindjes lezen. Schering en inslag, noemen ze dat bij weven. Al is onze tijd nooit alledaags geweest. Altijd een beetje speciaal of onverwacht en al was het niet zo'n goede dag, eindigen deden we altijd met een lieve wens of lach.  
3 jaar geleden raakten we niet uitverteld tijdens die eindeloze wandeling op anderhalve meter. Ik had toen al mijn hand in de zak van je anorak willen stoppen. Veilig en warm. Corona hield me niet meer tegen, toen we moe gestapt in het donker afscheid namen, en je verbouwereerd mijn kus beantwoordde. We breidden onverwacht nog een vervolg aan onze dag, want je had een lift nodig... Je fietssleuteltje bleek zoek. Achteraf hebben we er nog vaak mee gelachen, want je was ervan overtuigd dat ik het als trofee ingekaderd had. Een letterlijk sleutelmoment!

888 dagen later stopte jouw grote hart en dat van mij brak. 
De randen van ons weefstuk zijn gelukkig sterk, jouw loshangende draden te kort. Ik weef voort en verwerk jouw draden mee in mijn leven. Want ik zal nog lang kunnen putten uit de grappen, de verhalen, de dagelijkse gelukjes, de avonturen vlakbij of een eindje verder, onze sterke band.  Jouw erfenis aan mij is ontroerend goed.